امید

من به زمین اُمیدوارم
من به زندگی اُمیدوارم
من به تو اُمیدوارم

من اُمیدوارم که همسایه همسایه اش را دوست بدارَد
من اُمیدوارم که برادر برادرش را دوست بدارد
من اُمیدوارم که خواهر خواهرش را دوست بدارد
من اُمیدوارم که پدرمادران بچه هایشان را دوست بدارند
من اُمیدوارم که بچه ها پدرمادرانشان را دوست بدارند

من به کودکان اُمیدوارم
که زمانی اِنسانهای آگاهی هستند
من به شکوفه های نورسته اُمیدوارم
که زمانی درختانِ تنومندی هستند
من به آنهائی که وحشیگری را می پرستند
اُمیدوارم که زمانی دیگری را دوست بدارند

من به آنهائی که دیوارها را می سازند
تا مرا از تو جدا سازند
اُمیدوارم که زمانی عشق
با سبزینه اش در قلب سنگشان نفوذ کند

من به صلح اُمیدوارم
که زمانی جهان را در بر می گیرد
من به کشف اُمید
در قَعر تاریک نا اُمیدی اُمیدوارم
من به تو اُمیدوارم
که دوستی هستی
دوستدارِ اِنسانهای دیگر
من به تو اُمیدوارم
که به اُمید می نگری
که به زندگی
از دریچۀ اُمید می نگری
که به زمین
از دریچۀ اُمید می نگری
که به آسمان
از دریچۀ اُمید می نگری
که به شِکَست
از دریچۀ اُمید می نگری

و می دانی که نا اُمیدی
بدونِ اُمیدواری
هیچ مفهومی ندارَد.

من به تو اُمیدوارم...